Sıradan kendi halinde bir çiftçi olan "Pahom", daha zengin bir hayatın hayalini kurmaktadır. Uzak bir yerlerde, cömert bir reisin karşılıksız toprak verdiğini duyunca, daha çok toprak elde etmek için reise gidip talebini iletir. Gerçekten de Reis herkese istediği kadar toprak veren cömert biridir.
Pahom’a "Sabah güneşin doğuşundan batışına kadar katettiğin bütün yerler senin fakat güneş batmadan yeniden başladığın yere dönmen lazım." der. "Yoksa bütün hakkını kaybedersin." Pahom güneşin doğuşuyla beraber başlar yürümeye. Tarlalar, bağlar, bahçeler geçer. Tam geri dönecekken gördüğü sulak bir araziyi es geçemez. Şu bağ, bu bahçe derken bakar ki güneşin batmasına az kalmış. Koşar, koşar, ama takâti kesilir. Halsiz adımlarla yürümeye devam ederken, Pahom’un burnundan kanlar damlamaya başlar. Tam başladığı noktaya yaklaşmışken, bir an yığılır yere ve bir daha kalkamaz… Reis olanları izlemektedir. Çok kereler şahit olduğu olay yeniden vuku bulmuştur. Ve...
"Uşağı beli alarak Pahom'un sığabileceği büyüklükte bir çukur kazdı ve onu oraya gömdü. Onun şimdi ihtiyaç duyduğu topu topu iki metrelik bir topraktır." TOLSTOY, İnsan Ne İle Yaşar? sf:66
Dolayısıyla...
Her alanda yaşadığımız açgözlülüğün bünyesinde, yok olan erdemin gölgesinde mübarek ramazan ayının anlamını sorgulamak adına,
Envai çeşit yemeklerin televizyon ekranlarından fışkırarak görgüsüzlüğün hat safhaya ulaştığı bir ortamda, orucunu kuzu dolmalarıyla açıp, enfes baklavayla tamamlarken yemekten mide fesatına az kala...
"Yarabbi çok şükür! Allah olmayanlara da versin" diyerek vicdanlarını rahatlatan herkese...
Bu vesileyle,
Kadir gecemiz kutlu olsun!
Sevgi ve saygılarımla!
.jpg)
.jpg)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder