13 Mayıs 2014... Türkiye Cumhuriyeti
tarihinin en çok can kaybı ile sonuçlanan iş ve madencilik kazası olarak kayıtlara geçen
Soma maden ocağı faciası... Millet olarak hepimizi yasa boğan ve karalara bağlayan
301 madencimizin ölümüyle birlikte "Soma'da neler oldu"ğu bir tarafa,
orada, yaşanan acıyı bizzat hissetmek istedim. Ki insan olduğumu hatırlamak ve anlamak için Soma'ya gitmeye karar verdim.
Soma'da yaşayan
acılı ailelerin davranışlarını, iç dünyalarını, sevgilerini, öfkelerini, sevinçlerini ve üzüntülerinin her birini ayrı ayrı birebir yaşamak; sanırım insanlığımızı sorgulayarak yüzleşmek anlamına gelecektir... Dolayısıyla duyguyla, tutkuyla, iman gücüyle, yenilik, dürüstlük ve cesaretle yapacağım eleştiri eşyanın özüne kadar girmek olacaktır. Bu sayede kendimde huzur bulacağımı biliyorum. O sebeple 9 Temmuz 2014 günü
Soma'ya gittim. En
yakın arkadaşımla birlikte Soma'da bir eve konuk edildim. Harika ve sıcak bir karşılamayla henüz orada tanıştığım bu kişiler sayesinde, ilgili şahıslarla temasda bulanma imkanı yakaladım. Bundan sonrası kendiliğinden geldi... Bu vesileyle konuyla yakından ilgilenen ve bana yardımcı olan konuk edildiğim evin sahibesi
Nevin YAĞCI Hanım'a ve yakınlarına sonsuz teşekkürlerimi bir kez daha sunarak yazıma başlamak istiyorum:
Soma, Kınık..
Bir zamanlar bereketli topraklarıyla geçimlerini bolluk ve rahatlıkla sağlayan yöre halkı, gün geçtikçe topraktan geçimlerini sağlayamaz duruma gelmişler. Onun için halk, yavaş yavaş yoksulluğa alışmış, benimsemiş duruma gelmiş. Halkın yoksulluğunun en önemli nedenini, tek geçim kaynağı toprağının işlenemez hale geldiğini açıkça dillendiriyor şimdilerde. Zira elde ettikleri ürünler için, "artık para etmiyor" diyorlar. Dolayısıyla halkın sürünmesi, onu -dolayısıyla da bizi- besleyen toprağının, onun elinde değil de kah betonlaşmaya açılması, kah emeğinin karşılığını alamayışından dolayı işleyememesinden, kah satmak zorunda kalmasından...
Ona öylesine gerekli olan, çocuklarını ve ailesini geçindirecek kadar
verimli olan bu
topraklar şimdi artık yerini, kocaman kocaman binalara bırakır hale gelmiş durumda.
Dolayısıyla burada
yoksullaşan çiftçiler, ne yazık ki geçimlerini sağlayabilmek için
madende kazma sallamaya başlamışlar. Zaten, başka da ne yapabilirler ki? Çalışmak gerekiyor... Herhangi bir uğraş gibi, bu işi babadan oğula sürdürüyorlar artık. Maden ocağında ömür tüketmek... "
İnsan bir lokma ekmek bulduğu sürece yaşayabilir" denilir ya... Doğrusu bu işte.
Köylüler karınlarını doyurmak, perişan olmamak için büyük şehirlere kaçıyorlar, topraklarını da kendi haline bırakıyorlar. Zira topraklarını işleyemeyen köylüler
"ucuz iş"e hazır oldukları için
madende çalışmaya çoktan hazırlar. Bu öldürücü karanlıkların içinde, böylesine amansız bir işte kendini tüketip de günlük ekmek parasını çıkarmak için.. üstelik de hiç yakınmadan hani. Zira biliyorlar ki işsizliğin açlığa mahkum ettiği bir durumda nereye gidebilir, ne yapabilirlerdi ki? Üstelik canlarına okuyan bu işi bile herkes bulamazken...
Soma halkı şaşkın, yakınlarını kaybeden aileler endişeli ve umutsuz. En önemlisi de
kimsenin kimseye güveni kalmamış. Yani
ağır bir
güven bunalımı yaşanıyor. Bu güvensizliğin altındaki nedenler başlı başına bir sorun. Hani derler ya,
"bir dokun bin âh işit" işte öyle.. Kime sorsan inanılmaz söylemleri aktarıyorlar..
Umutsuzluk mu? Aslına bakarsanız mahvolan toplumlara özgü bir kavramdır umutsuzluk. Önlenmesi imkansız bir şekilde gelişip yayılan karamsarlık ve umutsuzluk, yıkımın nedenlerini kavrayamayan, çıkış yolu göremeyen, mücadele yeteneğini kaybetmiş olanlara ait bir sorundur. Ama gelin görün ki, Soma'da madenci şehit aileleri birbirlerine çoktan düşmüşler bile. Dahası
çocuklar, eşler neredeyse, hayatta kalan madenci babalara, eşlere sevinçle boynuna sarılacakları yerde, "keşke sen de ölseydin de benim de bilgisayarım, evim olsaydı" deme noktasına dahi gelmişler. Bu türden insanın kanını donduracak söylemler arasında ilk olarak Turgutalp mahalle muhtarının yanına ziyarete gidiyoruz.
Turgutalp Mahalle Muhtarı güler yüzlü, tatlı mı tatlı oldukça duyarlı ve gayretli bir hanım.
Muhtar Gülay ERDAL... Mahalle muhtarının kadın olması ayrıca bir mutluluk oldu kendi adıma. Zira hanımların işbaşında olması insanı inanılmaz umutlandırıp, gururlandırıyor... Bir Cumhuriyet öğretmeni olarak karşımda seçilmiş bir Cumhuriyet muhtarını görünce ne hissederseniz, işte o duygular içerisinde sımsıcak bir karşılamayla "buyur" edildim.
Başladık konuşmaya...
-Devamı var-
Sevgi ve saygılarımla!
"Haksızlık Karşısında Susan Dilsiz Şeytandır" Hz. Muhammed (A.S.)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
